Wat fijn dat je hier bent!  Ik vertel je graag wat meer over mij en mijn fotografiereis. Acht jaar geleden werd ik voor het eerst moeder en kreeg ik een kindje met een beperking, mijn hele droom en beeld van hoe het moederschap zou zijn, werd totaal anders. Het beeld dat ik had mocht ik loslaten en op zoek naar manieren om hiermee om te gaan en te koesteren wat er wel was: het allerliefste kind dat de grootste spiegel is. Het rennen en vliegen dat ik om mij heen zag, was voor ons een harde grens. Mijn kind kon zo’n leven niet aan en wij ook niet. Daarom kozen we ervoor om het helemaal anders te gaan doen. Met een eigen bedrijf om tijd zelf in te kunnen delen, met een grote verhuizing naar de andere kant van het land voor rustgevende natuur en familie dichtbij. Met rust en ruimte om te genieten van het ouderschap, hoe moeilijk het soms ook was.

Het ouderschap kan voelen als een struggle, of als een plek waar ruimte is om te genieten en waarin er oneindige mogelijkheden zijn om zelf te groeien. Overal zijn er spiegels en het is aan jou of je wilt kijken.  Als ik mama’s zie worstelen om zich in duizend bochten te wringen vind ik dat moeilijk. Ze cijferen zichzelf weg en overleven de dagen. Dit is iets dat normaal is in onze maatschappij. Iedereen heeft dezelfde uitdagingen binnen de vier muren waarin we leven, iedereen gaat door ongeveer hetzelfde heen. Dat kan eenzaam voelen, het kan je doen twijfelen aan jezelf, juist omdat we het zo als nucleair gezin ‘alleen doen’ ipv in een community.